Urodził się w 1955 roku, jest absolwentem Wydziału Historii Uniwersytetu Wrocławskiego. W latach 80. rozpoczął pracę w Instytucie Historii Polskiej Akademii Nauk. W roku 1987 uzyskał tytuł doktora za pracę "Narodowa Demokracja wobec chłopów w latach 1887-1914". Habilitacja w roku 1997, od 2007 r. profesor zwyczajny.
Jest redaktorem naczelnym "Dziejów Najnowszych" (wydawnictwa IH PAN) i zastępcą przewodniczącego Rady Naukowej Instytutu.
Od roku 1999 pracownik naukowy Instytutu Nauk Politycznych Akademii Bydgoskiej, obecnie profesor Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy. Jego specjalnością jest historia najnowsza. Wydał ponad 150 publikacji naukowych oraz popularnonaukowych. Najważniejsze prace:
- - "Rząd RP na obczyźnie wobec wydarzeń w kraju 1945 – 1950" (1998);
- - "W cieniu Wronek, Jaworzna i Piechcina" (2003);
- - "Za żelazną kurtyną" (2005)
W latach studenckich uczestniczył w życiu szachowym Wrocławia. Po przyjeździe do Warszawy grał w drugiej drużynie sekcji szachowej AZS UW, walcząc w rozgrywkach A-klasy (rozgrywki drużynowe w stolicy miały wówczas cztery poziomy: Liga Warszawska oraz klasy A, B i C). W drugiej połowie lat 80. rozpoczął publikację artykułów z historii szachów w miesięczniku "Szachy", następnie współpracował z pismami "Szachista", "Magazyn – Szachista" i "Panorama Szachowa".
Efektem szeroko zakrojonych badań jest fundamentalne dzieło pt. "Arcymistrzowie, mistrzowie, amatorzy... Słownik biograficzny szachistów polskich" (t. I - V, 1995 - 2007); jedyne takie opracowanie w świecie szachowym. Oczekuje się, że w przyszłości ukażą się jeszcze dwa tomiki "Słownika", który dla wszystkich badaczy historii gry szachowej na ziemiach polskich jest lekturą obowiązkową.
Ostatnią publikacją profesora jest omawiana przez nas książka "Najdorf. Z Warszawy do Buenos Aires".
