Larsen po raz pierwszy dał o sobie znać światu podczas olimpiady moskiewskiej 1956, gdzie za świetny wynik na 1-ej szachownicy otrzymał tytuł arcymistrza. Trzykrotnie wygrał lub dzielił pierwsze miejsce podczas turniejów międzystrefowych (Amsterdam 1964, Sousse 1967, Bled 1976), ale w meczach pretendentów kończył udział najwyżej na szczeblu półfinału. W 1970 r. grał z Borysem Spasskim na 1. szachownicy w "Meczu Stulecia" w Belgradzie (padł remis 1,5:1,5).
Larsen był reprezentantem stylu uniwersalnego, jakkolwiek sam przyznawał się do ideowego pokrewieństwa z Nimzowitschem i innymi hipermodernistami. W latach dojrzałych miał w repertuarze dosłownie wszystkie debiuty, łącznie z otwarciem 1.b3 (zwanym następnie Debiutem Larsena), debiutem Birda, obroną Caro - Kann, sycylijską, francuską, hiszpańską i obroną Alechina, uznając czynnik zaskoczenia debiutowego za ważny element walki. Lubił i doskonale rozgrywał pozycje z naruszoną równowagą, gdzie obie strony mają szanse na zwycięstwo lub na porażkę. W 1967 roku jako pierwszy został nagrodzony "Szachowym Oskarem".
Starty w turniejach łączył z działalnością dziennikarską, ale jednocześnie uważał, że zbytnia aktywność autorska może być szkodliwa dla wyników turniejowych.
Partie (games)
