Felietony 2015

Felietony

Gdzie byłeś Adamie?

P. Kruza
Adama Kuligowskiego poznałem pierwszego dnia mojej „kariery szachowej”. Moimi członkami wprowadzającymi do sekcji szachowej „Polonii” Warszawa byli Zbyszek Czajka i Adam Kuligowski. Był też sekundantem „Polonii” na mojej pierwszej lidze juniorów. Ostatni raz spotkałem go na początku lat 90. Z dużym opóźnieniem dowiedziałem się o karierze Adama na innym polu, nie mogę jako ekonomista nazwać tego rodzaju działalności „biznesem”. Chciałbym jednak żeby wspominano go jako szachistę, drugiego polskiego arcymistrza po wojnie.

W internetowej Wikipedii opisano karierę Adama w taki sposób:

„Adam Kuligowski (ur. 24 grudnia 1955 w Warszawie) – polski szachista, arcymistrz, złoty medalista olimpijski.

Od wczesnych lat związany z warszawskim klubem szachowym Polonia, był jednym z najbardziej utalentowanych polskich juniorów. W 1973 roku zdobył tytuł mistrza Polski juniorów oraz zajął trzecie miejsce na mistrzostwach Europy juniorów w Groningen. W 1974 i 1975 roku brał udział w mistrzostwach świata juniorów, zajmując 15. i 6. miejsce. Trening szachowy musiał godzić ze studiami na wydziale matematyki Uniwersytetu Warszawskiego, które traktował bardzo poważnie. W 1978 roku podzielił z Aleksandrem Sznapikiem pierwsze miejsce w finale indywidualnych mistrzostw Polski i zdobył tytuł mistrza kraju w czteropartiowej dogrywce. W tym samym roku na olimpiadzie szachowej w Buenos Aires grał na drugiej szachownicy mimo posiadania najniższego rankingu w drużynie. Był to najlepszy olimpijski występ polskiego szachisty po II wojnie światowej. Za wynik 76,9% (+8 -1 =4) Kuligowski otrzymał złoty medal. Był najsilniejszym punktem drużyny również w dwóch następnych turniejach olimpijskich. W 1980 roku w Valletcie zdobył srebrny medal na trzeciej szachownicy za wynik 76,9% (+7 -0 =6). W Lucernie w 1982 roku uzyskał rezultat 66,7% (+7 -3 =2) na trzeciej szachownicy. Dzięki jego grze polska reprezentacja zajmowała wysokie miejsca, dwukrotnie siódme i raz ósme.

W 1980 roku, po zwycięstwie Kuligowskiego na turnieju w jugosłowiańskim Nišu, Międzynarodowa Federacja Szachowa przyznała mu tytuł arcymistrza. W tym samym roku zwyciężył w rozegranym w Warszawie turnieju Warszawa Cup 1980. W 1983 roku wziął udział w prestiżowym turnieju światowej czołówki w Wijk aan Zee. Mimo dwóch zwycięskich partii z Wiktorem Korcznojem i Jonathanem Speelmanem, nie był to występ udany. Kuligowski z dorobkiem 4½ punktu z 13 partii zajął ostatnie, XIV miejsce. Po tym turnieju przestał udzielać się w rozgrywkach szachowych i zajął się biznesem. Jest autorem lub współautorem kilkunastu opracowań teoretycznych, głównie poświęconych otwarciom szachowym, w tym wydanej w 1997 roku monografii obrony francuskiej Encyclopaedia of Chess Games, French Defense. Najwyższy ranking w karierze osiągnął 1 stycznia 1979 r., z wynikiem 2495 punktów zajmował wówczas dzielone 102. miejsce na światowej liście FIDE (oraz pierwsze wśród polskich szachistów)”.

Na zakończenie naprawdę ciekawa partia, chyba najlepsza w jego karierze szachowej.Szczegółową analizę przedstawił w "Informatorze" pokonany w tej partii przeciwnik Adama.O ile dobrze pamiętam partia została uznana za najlepszą opublikowaną w tamtym numerze "Informatora".

Schmidt,Wl - Kuligowski,A [E20]
Warszawa 1978