Pojawiło się drugie wydanie "Końcówek wieżowych" Stanisława Gawlikowskiego. Jedno z ważniejszych dzieł znanego autora po raz pierwszy ukazało się na rynku w 1957 roku i zyskało pochlebne opinie czytelników. Przestudiował je sławny arcymistrz holenderski Jan Timman i nazwał jednym z najlepszych, jakie kiedykolwiek napisano o grze końcowej.

Wydawnictwo "Marabut" z Tych (tel. (0-32) 219-44-51) podjęło się reedycji książki. Wydanie jest luksusowe: kredowy papier, skórzana okładka, staranny druk. Techniczne korekty treści to zasługa Stefana Gawlikowskiego, publicysty szachowego "Gazety Wyborczej". "Marabut" zapowiada wydanie kolejnych tomów końcówek Gawlikowskiego oraz książki Zygmunta Szulcego poświęconej końcówkom pionkowym.

Materiały do swego opracowania zbierał on ponad 20 lat! Rzecz niebywała, biorąc pod uwagę, że wielu wybitnych polskich szachistów, zdobywców medali na Mistrzostwach Polski i uczestników szachowych olimpiad, nie pozostawiło po sobie żadnego śladu w piśmiennictwie, jeśli nie liczyć kilku lub kilkunastu skomentowanych partii.

Sceptyk mógłby podważać celowość całego przedsięwzięcia ("po co analizować słabe partie?") i dociekać, czy analityczna siła autora jest adekwatna do poziomu petrosjanowskich partii. Osobiście nie uważam trudu pana Tadzika za zmarnowany. Znane są kolekcje (jakże nielicznych) przegranych partii Capablanki i Fischera; dociekliwy czytelnik chciałby wiedzieć, dlaczego gracze słynący z żelaznej defensywy niekiedy schodzili z pola bitwy pokonani.

Gruby błąd, źle wybrany wariant debiutowy, czy też nieuzasadnione dążenie do zwycięstwa? Przegrane partie wybitnych szachistów to z reguły dla ich przeciwników wielkie osiągnięcia, którymi chlubili się do końca życia. Czy praca "Jak przegrywał Tigran Petrosjan" doczeka się kiedyś wydawcy?