http://szachowavistula.pl/vistula/blackburnejoseph.htm
Pokażemy Naszym Czytelnikom jedną z pierwszych partii w debiucie londyńskim rozegranych w turniejach międzynarodowych. Czy naprawdę wszystko w szachach się zmieniło przez te 125 lat? Ta partia mogłaby być rozegrana nawet dzisiaj. Blackburn był w swoich najlepszych latach drugim szachistą świata :) i choćby dlatego warto tę partię obejrzeć.
Blackburne,J - Harmonist,M [D02]
1889
1.Sf3 d5 2.d4 Sf6 3.Gf4 e6 4.e3 Ge7 5.Gd3 0-0 6.Sbd2 b6 Naszym zdaniem w tych wariantach trzeba szybko grać c5 i rozwijać skoczka, najlepiej na c6. Lepiej też nie spieszyć się z wykonaniem krótkiej roszady. Jeżeli białe zrealizują bez przeszkód plan: Se5-Hf3-Hh3 czarne mają duże szanse na poważne kłopoty. 7.Se5 Gb7
8.Hf3 c5 Wielki szachista sprzed wieków mógłby chyba pograć w dzisiejszych openach, w niektórych debiutach na pewno byłby groźny. Popatrzmy na taką partię:
Hamblok,R (2304) - De Strycker,N (2050) [A40]
Brasschaat Open 2013 Brasschaat BEL (3.9), 19.08.2013
9.c3 Sbd7 10.Hh3
10... We8Po 120 latach w mistrzostwach Wietnamu została rozegrana taka pouczająca partia (tak dużo się nie zmieniło przez te 120 lat):
Tu Hoang Thong (2506) - Pham Hoai Nam (2051) [D02]
ch-VIE Stage1 Ha Noi VIE (8), 20.02.2009
Kolejny dowód na to, że w 'domkach' nie należy grać c5-c4, chyba że na szachownicy stanęła pozycja, w której jest to dobre. Od każdej reguły są wyjątki. Prawie zawsze c5-c4 jest kiepskim pomysłem.
11.Sdf3 Se4 Białe grożą ruchem Sxf7 z następnym Sg5, a 11...h6 12.g4! wygląda przerażająco.
12.Sxd7 Hxd7 13.Se5 Hd8 14.f3 Sf6 15.Sg4 Dobrze dla białych wyglądało również: 15.g4 g6 16.Gb5. 15... g6 (15...h6 16.Gxh6! gxh6 17.Hxh6)
16.Gb5 Sd7 (16...Wf8 17.Gh6)
17.Sh6+ Kg7
18.Sxf7! Gh4+ (18...Kxf7 19.Hxh7+ i można zapowiedzieć mata w 5 ruchach.) 19.Gg3 Kxf7 20.Gxh4 Hc8 21.Gg3 Kg8 22.0-0 a6 23.Gd3 (23.Gxd7! Hxd7 24.Ge5) e5 24.Wae1 Hc6 25.e4 cxd4 26.exd5 Hc8 27.cxd4 Gxd5 28.dxe5 Hc5+ 29.Gf2 He7 30.f4 Gxa2 31.Gh4 Hg7 32.Gc2 Wac8 33.Gb3+ Gxb3 34.Hxb3+ Kh8 35.Wd1 h6 36.Hh3 Wc7 37.Wd6 Kh7 38.Wfd1 Sf8 39.Gf6 Hf7 40.W6d3 He6 41.g4 b5
42.Hxh6+! (Angielski superarcymistrz często kończył partie efektownymi ofiarami.) 1-0
Na zakończenie notka biograficzna Blackburne'a z 'Wikipedii:
Joseph Henry Blackburne, urodził się 10 grudnia 1841 w Manchesterze, zmarł 1 września 1924.
„Szachy poznał w wieku osiemnastu lat, zainspirowany sławą Paula Morphy'ego, który właśnie święcił swoje wielkie tryumfy w Europie. Blackburne czynił zadziwiająco szybkie postępy w nauce szachów, pobierając nauki od Bernharda Horwitza w klubie szachowym w Manchesterze, dość szybko stając się czołowym graczem tego klubu. Pod koniec lat sześćdziesiątych, po wygraniu mistrzostw Wielkiej Brytanii w 1869 r. był już uważany za najsilniejszego angielskiego szachistę.
Przez następne 20 lat Blackburne objechał świat, uczestnicząc zarówno w turniejach i meczach z udziałem szachowej elity, jak i grając tysiące partii pokazowych, w symultanach i "na ślepo". Zwyciężył lub podzielił pierwsze miejsce w następujących prestiżowych turniejach: w Wiedniu w 1873 r. (wspólnie z Wilhelmem Steinitzem, któremu uległ w dogrywce), w Londynie w 1876 r., w Wiesbaden w 1880 r., w Berlinie w 1881 r. (aż o trzy punkty przed Johannesem Zukertortem) i w Londynie w 1893 r.
Bilans bezpośrednich meczów Blackburne'a z najsilniejszymi szachistami świata nie był dla niego korzystny. Dwukrotnie przegrał z Wilhelmem Steinitzem w 1862 r. (+1, -7, =2) i w 1876 r. (+0 -7 =0). Równie łatwo dał się pokonać Emanuelowi Laskerowi w 1892 r. (+0 -6 =4). Konfrontacje z Zukertortem i Isidorem Gunsbergiem były bardziej wyrównane. Z Zukertortem przegrał pierwszy mecz w 1881 r. (+2 -7 =5), lecz w 1887 wziął rewanż (+5 -1 =7). Z Gunsbergiem pierwszy mecz w 1881 roku wygrał (+7 -4 =3), po czym w 1887 roku doznał goryczy porażki (+2 -5 =6).
Głównym źródłem utrzymania Blackburne'a były pokazy gry jednoczesnej i gry "na ślepo". Partie odbywały się o określone z góry stawki, przy czym stawka w partii na ślepo była podwojona. W latach dziewięćdziesiątych Blackburne rozgrywał ok. dwóch tysięcy partii rocznie, jeżdżąc po całym świecie. Odwiedził nawet Australię i Nową Zelandię. Szacuje się, że w całej karierze rozegrał rekordową liczbę ponad stu tysięcy partii. W ciągu 53 lat brał udział w 53 międzynarodowych turniejach. W lekkich partiach często grał czarnymi swój słynny gambit za szylinga: 1.e4 e5 2.Sf3 Sc6 3.Gc4 Sd4!?) – ryzykowny wariant, nieskuteczny przeciwko dobrym graczom, lecz zabójczy dla amatorów. Także i w partiach z dobrymi szachistami reprezentował romantyczny, agresywny i pełen polotu styl gry, oparty głównie na biegłości taktycznej, chociaż był również znany z dobrej techniki rozgrywania końcówek.
W 1899 r. wydał zbiór swoich partii, uzupełniony o dwadzieścia problemów szachowych własnego autorstwa i krótką biografię, pod tytułem Mr Blackburne's Games at Chess (Partie szachowe pana Blackburne'a). Do późnych lat pozostawał bardzo silnym szachistą. W 1914 r., w wieku 72 lat brał udział w słynnym turnieju arcymistrzowskim w Petersburgu. Odebrał wówczas nagrodę za najpiękniejszą partię turnieju, za wygraną z Aronem Nimzowitschem. Był to jego ostatni występ na arenie międzynarodowej. Do końca życia zajmował się szachami, redagując kolumnę szachową w gazecie The Field.
Według retrospektywnego systemu Chessmetrics, najwyżej sklasyfikowany był we wrześniu 1873 r., zajmował wówczas 2. miejsce (za Wilhelmem Steinitzem) na świecie.”
Paweł Z. Kruza i Adam Umiastowski