| I |
| To jakaś mania, daję słowo |
| (czyżbym istotnie z byka spadł?), |
| bo każdą nocą księżycową |
| muszę odwiedzić Mariensztat. |
| |
| Żadna mnie siła nie powstrzyma, |
| niechby sam premier! no to co? |
| I jeszcze chwila - już mnie ni ma. |
| Jak ptaszek lecę. OISEAU. |
| |
| Ciotunia płacze i domowi |
| i wszyscy się pytają mnie: |
| - Co pan tam widzi, niech pan powi? |
| A ja im odpowiadam, że: |
| |
| MARIENSZTAT TO MOJE NATCHNIENlE, |
| MARIENSZTAT TO DROGIE KAMIENIE, |
| NA MARlENSZTACIE WARSZAWĘ POZNACIE |
| PIĘKNIEJSZĄ NIŻ MARZENlE. |
| |
| II |
| Więc kiedy księżyc w czwartej kwadrze |
| w kołysce nieba się przebudzi, |
| na Mariensztacie lubię patrzeć |
| na roześmiane twarze ludzi. |
| |
| Kochane, złote warszawiany, |
| jakimż to polonezem idą! |
| Jak to się tłoczą u fontanny! |
| Ach, cóż za radość! Cóż za widok. |
| |
| Inne radości też tu mamy |
| nie jestem w kobiet typie, |
| co chwila szepcą do mnie damy; |
| - To chyba śni się. Niech pan szczypie. |
| |
| I nowy zegar się rozlega; |
| wprawdzie ta rzecz mnie trochę dziwi, |
| na diabła wmontowali zegar, |
| gdy tutaj wszyscy są szczęśliwi! |
| |
| A o dwa kroki, tam gdzie zwisa |
| gwiezdną gałęzią noc sierpniowa, |
| majestatycznie jedzie Wisła, |
| ta polskich rzek dyrektorowa. |
| |
| III |
| I tak wśród ślicznych ulic |
| chodzimy w srebrnych blaskach: |
| ja - stary noktambulik |
| i ona - noc warszawska. |
| |
| I gdy oczy otworzę |
| dech mi w piersiach zapiera, |
| myślę sobie: a może |
| księżycowa chimera? |
| |
| Ale nie! i o świcie |
| też się urok nie zmniejszy. |
| Mariensztat! Znakomicie! |
| Marierisztat! Najcudniejszy. |
| |
| Mariensztat! Eech, w tym fachu |
| robota nieustanna: |
| spójrzcie: pałac Pod Blachą! |
| Kierbedź! i Święta Anna! |
| |
| Więc ogłaszam: W TO LATO |
| AUTOR W NOCNE GODZINY |
| Z POWODU MARlENS2TATU |
| W INNYCH SPRAWACH NIECZYNNY. |
| |
| Konstanty Ildefons Gałczyński |
| 1949 |